Κατά τη διάταξη του άρθρου 782 παρ. 1 και 3 του ΚΠολΔ, «όταν ο νόμος απαιτεί δικαστική απόφαση για να βεβαιωθεί ένα γεγονός με το σκοπό να συνταχθεί ληξιαρχική πράξη, η απόφαση εκδίδεται με αίτηση όποιου έχει έννομο συμφέρον ή του Εισαγγελέα από το Δικαστήριο της περιφέρειας του Ληξιάρχου, ο οποίος θα συντάξει τη ληξιαρχική πράξη». Οι διατάξεις της παραγράφου 1 εφαρμόζονται και για τη διόρθωση της ληξιαρχικής πράξης.

Ειδικότερα, αντικείμενο της αιτουμένης ρυθμίσεως είναι μόνο η διαπίστωση των, κατά νόμον, ακριβών στοιχείων και ο τονισμός της ορθότητάς τους σε αντιπαραβολή με τα ανακριβή στοιχεία που αναγράφονται στη ληξιαρχική πράξη της οποίας ζητείται η διόρθωση.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι μπορεί να ζητηθεί η διάρθρωση ορισμένου στοιχείου της ληξιαρχικής πράξης που είναι από το νόμο αναγκαίο για την κατάρτισή της, οσάκις αυτό τυχαία η από παραδρομή παρεισέφρησε. Η διόρθωση όμως αυτή τελεί υπό τον όρο ότι η ζητούμενη διόρθωση δεν θα επεκτείνεται τόσο, ώστε εμμέσως πλην σαφώς να ζητείται η μεταβολή της υφισταμένης αστικής καταστάσεως του προσώπου, διότι στην περίπτωση αυτή το δικαστήριο καλείται να κρίνει αίτηση, με την οποία ουσιαστικά επιδιώκεται η αυθεντική διάγνωση ιδιωτικού δικαιώματος του αιτούντος, που σημαίνει ότι κατά την παρούσα διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας, κατά την οποία εκδικάζεται η αίτηση περί διορθώσεως ληξιαρχικής πράξης σύμφωνα με την προαναφερθείσα διάταξη, είναι νόμω αβάσιμη.

Αυτό δικαιολογείται, διότι αίτηση που έχει βασικά αναγνωριστικό περιεχόμενο πρέπει να εισαχθεί και να εκδικασθεί ενώπιον του αρμοδίου γι’ αυτήν Δικαστηρίου, που δικάζει κατά την τακτική διαδικασία.

Αντίθετη εκδοχή θα είχε την έννοια ότι θα εισήγετο προς διάγνωση και κρίση αίτηση διορθώσεως ληξιαρχικής πράξης ενώπιον του (αρμοδίου) Δικαστηρίου που δικάζει κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας και έτσι θα επιτυγχανόταν η μεταβολή της αστικής καταστασεως προσώπου, συνεπαγομένη σημαντικές συνέπειες για τους μη μετέχοντες στη δίκη τρίτους, οι οποίοι ενδεχομένως, στην προκειμένη περίπτωση, να έχουν πρόδηλο έννομο συμφέρον για τη διατήρηση της αστικής καταστάσεως (βλ. Γ. Ράμμου, Αναγνωριστική αγωγή και επ’ αναφορά διαδικασία, Αρμ 2.412 επ., Κ. Μπέη, Οι διαδικασίες ενώπιον του Μον. Πρωτ., 1970, τόμ. Τ’, σελ. 508, 24984/98 ΜΠ ΘΕΣ, Αρμ. 1999.248).

Ναταλία Κ. Νεραντζάκη, δικηγόρος

info@efotopoulou.gr