Όπως γίνεται νομολογιακά δεκτό, η συμβολή του ενάγοντος συζύγου στην αύξηση, μπορεί να γίνει όχι μόνο με την παροχή κεφαλαίου υπό οποιαδήποτε μορφή, αλλά και με την παροχή διαφόρων υπηρεσιών, αποτιμημένη σε χρήμα κατά θετικό ή αρνητικό (με εξοικονόμηση δαπανών) τρόπο, όπως είναι η παροχή εργασίας εντός της οικογενειακής στέγης ή η απασχόληση του ενός συζύγου για την ανάπτυξη της επιχειρήσεως ή του επαγγέλματος του άλλου, εφόσον οι παροχές αυτές υπερβαίνουν το μέτρο εκπληρώσεως της υφισταμένης (από τις ΑΚ 1389, 1390) υποχρεώσεως για κοινή συμβολή στις οικογενειακές ανάγκες (ΑΠ 406/2003, ΤΝΠ Νόμος, ΑΠ 252/2002, ΕλλΔνη 44, 130). Στην περίπτωση κατά την οποία ο ενάγων σύζυγος δεν περιορίζεται στο μαχητό τεκμήριο του άρθρου 1400 παρ. 1 εδ. β`ΑΚ και στον καθιερούμενο με αυτό τεκμαρτό προσδιορισμό της συμβολής και του μεγέθους της στο 1/3, αλλά θεμελιώνει την αγωγή του στον πραγματικό υπολογισμό, δηλαδή ζητεί να του επιδικαστεί πέραν του 1/3 επί των αποκτημάτων του εναγομένου συζύγου του, τότε πρέπει αναγκαίως να προσδιορίζει στο δικόγραφο της αγωγής του, εκτός από τα άλλα στοιχεία, τον τρόπο της συμβολής του στην αύξηση της περιουσίας του εναγομένου, την αξία αυτής, καθώς και τα πραγματικά περιστατικά, που συνιστούν τον αιτιώδη σύνδεσμο μεταξύ της αυξήσεως της περιουσίας του εναγομένου και της δικής του συμβολής, διαφορετικά η αγωγή είναι αόριστη και εκ του λόγου αυτού απορριπτέα.

Επομένως, όταν ο ενάγων σύζυγος επικαλείται συμβολή στην αύξηση της περιουσίας του εναγομένου συζύγου δια παροχών, οι οποίες συνιστούν ειδικότερους τρόπους εκπληρώσεως της υποχρεώσεώς του για συνεισφορά στην αντιμετώπιση των αναγκών της οικογένειας, όπως, μεταξύ άλλων, είναι και η παροχή χρημάτων προερχομένων από την εργασία του ή από την επαγγελματική του δραστηριότητα ή η προσφορά υπηρεσιών στο συζυγικό οίκο, τότε, για την πληρότητα του δικογράφου της αγωγής του, με την οποία ζητεί από τον εναγόμενο να του αποδώσει τη συμβολή του στην αύξηση της περιουσίας του, πρέπει, αφενός, μεν, να αποτιμά τις παροχές αυτές, αφετέρου, δε, να καθορίζει στο δικόγραφό του και το ποσό το οποίο όφειλε, με βάση τις δυνάμεις του, να συνεισφέρει στην αντιμετώπιση των οικογενειακών αναγκών, αφού οι ανωτέρω παροχές μόνο κατά το μέρος, που υπερβαίνουν το ποσό της οφειλόμενης συνεισφοράς, συνιστούν συμβολή στην περιουσιακή επαύξηση του άλλου συζύγου και παρέχουν δικαίωμα αποδόσεως και όχι στο σύνολό τους (ΑΠ 1740/2002, ΝοΒ 51, 1226, ΑΠ 926/2000, ΕλλΔνη 2001, 91).

Άννα Ρεγκούτα, Δικηγόρος

e-mail: [email protected]