Από τη διάταξη του άρθρου 517 ΚΠολΔ, προκύπτει αφενός ότι η έφεση απευθύνεται κατά εκείνων, οι οποίοι ήταν διάδικοι στην πρωτόδικη δίκη ή των καθολικών διαδόχων ή των κληροδόχων τους, και αφετέρου ότι αν υπάρχει αναγκαστική ομοδικία, η έφεση πρέπει να απευθύνεται καθ’ όλων των ομοδίκων, αλλιώς απορρίπτεται ως απαράδεκτη. Διάδικοι, δε, είναι εκείνοι οι οποίοι από την προβαλλόμενη απόφαση προκύπτει ότι δικάστηκαν με αυτή[1].

Προσέτι, από τις διατάξεις των άρθρων 34 και 35 ΑΚ, καθώς και 62, 313 παρ. 1 στοιχ. δ΄ και 73 ΚΠολΔ, προκύπτει ότι σε περίπτωση θανάτου του αρχικού διαδίκου ο οποίος έλαβε χώρα μετά το πέρας της ενώπιον του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου συζήτησης ή μετά την έκδοση της προσβαλλομένης απόφασης, η έφεση πρέπει, με ποινή απαραδέκτου, να απευθύνεται κατά των κληρονόμων ή των κληροδόχων αυτού και όχι κατά του θανόντος ήδη διαδίκου, εκτός αν ο εκκαλών, αγνοώντας την επελθούσα μεταβολή, είχε απευθύνει αυτή κατά του θανόντος, οπότε η δίκη διεξάγεται κανονικά με τους κληρονόμους του θανόντος διαδίκου, οι οποίοι καλούνται γι’ αυτό ή εμφανίζονται κατά τη συζήτηση με την ιδιότητα αυτή στη θέση του θανόντος εφεσίβλητου.

Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση νομικού προσώπου, το οποίο έπαψε να υπάρχει μετά τη συζήτηση στον πρώτο βαθμό λόγω απορροφήσεως ή υποκαταστάσεώς του από άλλο νομικό πρόσωπο, οπότε και εδώ η έφεση θα πρέπει να απευθύνεται κατά του νομικού προσώπου, το οποίο το έχει διαδεχθεί, εκτός αν ο εκκαλών αγνοούσε την επελθούσα μεταβολή[2].

[1] βλ. ΟλΑΠ 11/92 Δνη 33.759.

[2] βλ. ΕφΑθ 6032/2005, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 868/2001 Δνη 43.719, ΑΠ 1321/89 Δνη 32.795