Κατά τη γενική αρχή που συνάγεται από τη σαφή διάταξη του άρθρου 22 Ν 5960/1933 «περί επιταγής» τα εξ αυτής εναγόμενα πρόσωπα δεν μπορούν να αντιτάξουν κατά του κομιστή ενστάσεις που στηρίζονται σε προσωπικές τους σχέσεις με τον εκδότη ή τους προηγούμενους κομιστές.

Τέτοια ένσταση είναι και η ένσταση περί επιταγής ευκολίας, της οποίας το περιεχόμενο συνίσταται στο ότι ουδεμία έννομη σχέση υπήρξε μεταξύ του εκδότη και του λήπτη της επιταγής, που να δικαιολογεί την έκδοσή της, ενώ κατά την πρόθεση αμφοτέρων η έκδοση της επιταγής δεν πρόκειται να δημιουργήσει πράγματι νομικό δεσμό μεταξύ των προσώπων αυτών, διότι ο σκοπός στον οποίο απέβλεψαν ήταν η απόκτηση (από το λήπτη) δυνατότητας πίστωσης έναντι τρίτων προσώπων. Υπό την έννοια αυτή υπάρχει έκδοση επιταγής ευκολίας (δηλαδή επιταγής χωρίς την ύπαρξη ορισμένης έννομης σχέσης ή οικονομικού αντισταθμίσματος), όταν εκδίδεται απλώς και μόνο για την εξυπηρέτηση του λήπτη της επιταγής (ή και άλλου περαιτέρω κατόχου αυτής, λ.χ. του πρώτου κομιστή), έτσι ώστε να φανεί αυτός ως φερέγγυος για να δανειστεί το ποσό της επιταγής από τρίτον (βλ. Εφ.Λαρ. 428/2010, Εφ.Λαρ. 434/2010, Εφ.Αθ. 6519/2009 ΝΟΜΟΣ, Εφ.Αθ. 492/2006 ΕλλΔνη 48. 282, Εφ.Αθ. 1324/2000 ΕλλΔνη 41.1392, Εφ.Ιωαν. 280/2004 ΕλλΔνη 47. 249).

Ναταλία Κ. Νεραντζάκη, Δικηγόρος