Κατά το άρθρο 1173 ΑΚ «σε κάθε περίπτωση προσβολής του δικαιώματος του επικαρπωτή, εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις για την προστασία της κυριότητας». Ο επικαρπωτής έχει επομένως, κατά το άρθρο 1173 ΑΚ, τα ίδια δικαιώματα και τις αυτές αγωγές από την οροφοκτησία που έχει ο κύριος ορόφου ή διαμερίσματος, εφόσον προσβάλλεται το δικαίωμα του. Η διάταξη του άρθρου 17 αρ. 3 ΚΠολΔ και οι διατάξεις του ν. 3741/1929, όταν χρησιμοποιούν τους όρους «ιδιοκτήτες» ή «συνιδιοκτήτες», αναφέρονται στη συνήθη περίπτωση κατά την οποία η ψιλή κυριότητα είναι ενωμένη με την επικαρπία. Στις διατάξεις όμως αυτές περιλαμβάνεται και ο επικαρπωτής, του οποίου το δικαίωμα είναι εμπράγματο, όμοιας δε έκτασης κατά το περιεχόμενο προς εκείνο του ιδιοκτήτη (1142 ΑΚ), αφού η διάταξη του άρθρου 1173 ΑΚ αναγνωρίζει στον επικαρπωτή διαμερίσματος ή ορόφου τα δικαιώματα και τις ενοχικής φύσεως αξιώσεις εκ της οροφοκτησίας. Νομιμοποιείται άρα και αυτός να ενάγει και να ενάγεται στις κατά το άρθρο 17 αρ. 3 ΚΠολΔ διαφορές. Η ερμηνευτική αυτή εκδοχή δεν δημιουργεί προβλήματα ως προς τη νομιμοποίηση του ψιλού κυρίου και τη δικονομική του θέση σε σχέση προς τον επικαρπωτή, διότι κατά την άσκηση των εκ του ν. 3741/1929 αξιώσεων δεν υφίσταται μεταξύ αυτών δεσμός αναγκαστικής ομοδικίας υπό την έννοια του άρθρου 76 παρ. 1 περ. γ` του ΚΠολΔ, συνεπώς ο ψιλός κύριος και ο επικαρπωτής δεν έχουν υποχρέωση να εναγάγουν από κοινού.

Χριστίνα Γεωργούλα, δικηγόρος

Email: [email protected]