Από τα άρθ. 218 παρ. 1 και 219 παρ. 1 ΚΠολΔ, σε συνδυασμό με το άρθ. 591 παρ. 1 ιδίου κώδικα, προκύπτει ότι σε περίπτωση επίκλησης εκ μέρους του ενάγοντος συζύγου δύο βάσεων του άρθ. 1439 ΑΚ, δυνάμει των οποίων αιτείται τη λύση του γάμου του και συγκεκριμένα λόγω ισχυρού κλονισμού από λόγο που αφορά το πρόσωπο του εναγόμενου συζύγου, σύμφωνα με την παρ. 1, αλλά και λόγω ισχυρού κλονισμού που τεκμαίρεται λόγω διετούς διαστάσεώς τους, σύμφωνα με την παρ. 3, και ανεξάρτητα αν υπάρχει απλή σώρευση ή επικουρική, το Δικαστήριο δεν είναι υποχρεωμένο, με βάση την αρχή της εξουσίας διαθέσεως (άρθ. 106 ΚΠολΔ), να λάβει υπόψη τη σειρά προτεραιότητας που υποδεικνύει ο ενάγων, αλλά μπορεί να ερευνήσει πρώτα τη βάση της διετούς διαστάσεως, ακόμη και αν υποβάλλεται επικουρικά. Μόνον, αν αυτή δεν αποδεικνύεται, θα προχωρήσει στην έρευνα της κύριας βάσεως και τούτο διότι οι ως άνω βάσεις της αγωγής διαζυγίου αναπτύσσουν ισοδύναμη ενέργεια, καθόσον η αιτούμενη με αυτές διάπλαση, που είναι η λύση του γάμου και όχι η δικαστική διάγνωση του λόγου διαζυγίου που δικαιολογεί την απαγγελία του, επέρχεται ήδη με την αποδοχή της μίας βάσεως, έστω και επικουρικής, ώστε να καθίσταται αλυσιτελής η έρευνα της άλλης βάσης λόγω έλλειψης έννομου συμφέροντος του ενάγοντος, το οποίο δεν υφίσταται ούτε για την άσκηση έφεσης ή και αναίρεσης για τον λόγο αυτόν εκ μέρους του, αφού με την παραδοχή της επικουρικής βάσης της αγωγής του και τη λύση του γάμου που επιδίωκε με αυτή, θεωρείται ότι νίκησε[1], ενώ τέτοιο έννομο συμφέρον σαφώς δεν υφίσταται ούτε στο πρόσωπο του εναγομένου (ή εναγομένης), στον οποίο αποδόθηκε με τη μη ερευνηθείσα βάση της αγωγής λόγος, που προκάλεσε ισχυρό κλονισμό του γάμου[2].

Αγγελική Πολυδώρου, Δικηγόρος

e-mail: [email protected]

[1] βλ. ΑΠ 818/2021, 315/2018, 20/2015, 470/2005

[2] βλ. ΑΠ 296/2023, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ